Im alone. Nag iisa ako at hinahanap ko kung nag iisa din ba ako dati. Im trying to dig deeper, hopefully to find answers. Di kaya ng memory ko, sinubukan kong balikan, ang tanging naisagot niya ay baka panaginip lang yung gusto kong balikan. Gusto kong puntahan, yung panahong alam kong madami kami at masaya. Yung time na nag eenjoy lang kami, walang problema, walang iniisip, masaya, sobra.
Sumisikip na ang dibdib ko, pero wala akong mabalikan. Noon pa ba ako nag iisa?
Di na ako makahinga at paulit ulit na may sinasabi sakeng ako'y nag iisa. Wala daw akong karamay, wala daw akong nakausap, wala daw mga taong nagpasaya at nakasama. Mag isa lang daw ako.
Buti nalang panaginip lang yun. Hindi ako nag iisa. Sa mundong ito, marami akong kasama, marami akong kakilala, marami akong nakakausap, marami kami. Nag eenjoy kami, masaya kami. Hindi totoo ang panaginip kong yun. Hindi totoo yun.
Ilang gabi at umaga na akong nagigising having same dream. Yung pagkagising ko, naninikip ang dibdib ko, kasi pinipilit kong ipaglaban sa panaginip ko na di ako nabubuhay mag isa. Habol hininga ang bawat gising kong ganun. Yung pakiramdam ko na mauubusan ako ng hangin kakahanap sa isip ko na hindi totoo ang laman ng panaginip kong yun. Bakit nga ba? Bakit ba paulit ulit yun? Bakit paulit ulit akong binabalikan ng bangungot na yun?
I talked to God, and as I write this entry, I had few realizations. Yes, oo nga madami akong nakakausap, nakakasama, nakikita, madami akong kakilala at never pa naman akong nag isa. Tama nga yun. Totoo ngang madaming tao ang nakapaligid sa aken. Pero kung iisipin, sa lahat ba ng nakakausap ko, may nakinig ba? Sa lahat ba ng nakakasama ko, may concerned ba? Sa mga nakapaligid ba saken, ilan ba ang totoong may malasakit at nagmamahal? Sa mga taong laman ng bawat oras ko, alam ba nila laman ng puso ko?
Well, hindi ko din alam, hindi ko alam kung may nakikinig, kung may nagmamahal, kung may nagmamalasakit o kung may nakakaramadam ng minsang lungkot at happiness ko. Hindi ko alam kung may idea sila sa mga oras na minsan sobrang saya ko at sa mga oras na halos gusto ko ng mamahinga. Hindi ko alam. Wala akong alam. All I know is that Im happy because of them. Yun ang isa sa mga realizations ko, yung anjan sila, masaya na ako.
I talked to God, and as I write this entry, I had few realizations. Yes, oo nga madami akong nakakausap, nakakasama, nakikita, madami akong kakilala at never pa naman akong nag isa. Tama nga yun. Totoo ngang madaming tao ang nakapaligid sa aken. Pero kung iisipin, sa lahat ba ng nakakausap ko, may nakinig ba? Sa lahat ba ng nakakasama ko, may concerned ba? Sa mga nakapaligid ba saken, ilan ba ang totoong may malasakit at nagmamahal? Sa mga taong laman ng bawat oras ko, alam ba nila laman ng puso ko?
Well, hindi ko din alam, hindi ko alam kung may nakikinig, kung may nagmamahal, kung may nagmamalasakit o kung may nakakaramadam ng minsang lungkot at happiness ko. Hindi ko alam kung may idea sila sa mga oras na minsan sobrang saya ko at sa mga oras na halos gusto ko ng mamahinga. Hindi ko alam. Wala akong alam. All I know is that Im happy because of them. Yun ang isa sa mga realizations ko, yung anjan sila, masaya na ako.
Yung di sila nawawala sa paligid ko, ok na ako.
Walang kaso saken kung nakikinig sila or may alam ba sila sa bawat good or bad days ko.
Basta andyan sila, sapat na.
Another realization is yes, I maybe alone in this world. Alone in a sense na wala akong mapagsabihan ng mga extremes ko. Pero for sure, I am not alone.
May Diyos ako.
Sa mga oras na masaya, si Lord ang nakakalaam, at sa mga oras na hindi, pwede namang umiyak at tawagin ulit ang Panginoon.
I don't need to search for more. I have God, and that is so much more.